Η Joanna Drigo στo Trova...

JOANNA DRIGO LIVE...
....στo Trova! ! !














Η Joanna Drigo θα εμφανίζετε στo Trova όλες τις Πέμπτες του Νοεμβρίου...

Μέσα στην πόλη...

Anime και Μanga στην Αθήνα...

Η ομάδα Umi & Sora Events, σε συνεργασία με τους Akai Panda...πραγματοποίησαν ένα τριήμερο (22 ως 24 Οκτωβρίου), Cosplay Cafe στο χώρο του forum της fnac, στο Mall Athens...


Τα δωρεάν αναψυκτικά και ροφήματα..έκαναν πιο φιλικό το περιβάλλων που με συνδυασμό με τα Ιαπωνικά τραγούδια απλά δεν ήθελες να φύγεις... Στους τοίχους του forumanime υπήρχαν αφίσες από αγαπημένα manga kai anime, (όπως η Candy Candy, o Naryto, τα Pokemon...)..με την δική τους ιστορία το καθένα...







Γενικά τα cosplay party έχουν αναχθεί σε σχεδόν τακτικές, περιοδικές διοργανώσεις, συνοδευόμενα από προβολές αποσπασμάτων anime, σύγχρονη ιαπωνική μουσική από αντίστοιχες σειρές ή γενικά από ιαπωνική σκηνή, καθώς και διαγωνισμούς καλύτερων στολών

Oξυγόνο live!

ΑΠΟΨΕ ΤΡΩΜΕ ΣΤΗΣ ΙΟΚΑΣΤΗΣ...

Μια – περίπου – μεσοαστική και – περίπου – οικογένεια της Θεσσαλονίκης ετοιμάζεται να υποδεχθεί καλεσμένους για δείπνο.
Με το περίπου να αναφέρεται στην σύνθεση της συγκεκριμένης οικογένειας:
Η – αλλού γι’αλλού – μάνα, η οποία κλαίγεται συνεχώς στην κόρη της.

Η οποία – κόρη προτιμά να μαγειρεύει επαγγελματικά παρά να τεμπελιάζει όπως οι υπόλοιποι.
Και αγωνιά για να αποκτήσει – με κάθε τρόπο, μέσο και θυσία – ένα παιδί.

Ο πατέρας προ πολλού μακαρίτης σε αεροπορικό ταξίδι.

Και ο καλλιτεχνικής φύσης και σεξουαλικής απόκλισης – βάση των κοινωνικών αντιληψεων – γιός στην Βουδαπέστη, όπου σπουδάζει το πιάνο.

Από κοντά και ο συνεταίρος του μακαρίτη στην βιομηχανία που παράγει μακό μπλουζάκια.
Ο οποίος βιάζεται υπερβολικά να αποσπάσει την υπογραφή τους για να μεταφέρει την δουλειά στην Βουλγαρία.

Στην «παρέα» εισβάλλει, τέλος ένας - Εσθονός όχι Ρώσος – μπάτλερ.

Και ξαφνικά η μάνα ξαναβλέπει μπροστά της τον μακαρίτη.
Ο οποίος απαιτεί να της μιλήσει για κάποιο – υπέρ επείγον προφανώς για να επιστρέψει από τον άλλο κόσμο – θέμα.
Αφού ξεπεράσει το αρχικό σοκ, αρχίζει να μαθαίνει πολλά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχετικά με τα σχέδια του συνέταιρου.
Και εμείς από δίπλα βλέπουμε να ξεδιπλώνεται ο τουλάχιστον ταραχώδης – ερωτικός και όχι μόνο – βίος μιας «τυπικής ελληνικής οικογένειας».

Είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο ο Άκης Δήμου παρουσιάζει πολλές από τις φοβίες και τις εμμονές της κοινωνίας μας σε αυτό του το έργο.
Ξένοι, ομοφυλόφιλοι, χρήμα, κοινωνική θέση, απιστία, εξαπάτηση, σεξουαλική συμπεριφορά, παντός είδους εκμετάλλευση.
Όλοι, τελικά, σε κάποια από αυές θα υποκύψουν.
Και το χειρότερο: ο καταλύτης, το στοιχείο, δηλαδή, που θα ξεσκεπάσει τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά των ηρώων είναι ένας ξένος, ο μπάτλερ.
Ο οποίος μοιάζει με κάποιου είδους πανόπτη.
Που όλα τα βλέπει και όλα τα γνωρίζει.
Και χρησιμεύει, ταυτόχρονα, και ως σύνδεσμος μεταξύ του μακαρίτη και της οικογένειάς του.

Μπέρδεμα.
Αυτή είναι η λέξη που γύρναγε στο μυαλό μου με το που ξεκίνησε η παράσταση και μέχρι το τέλος της.

Πως η μάνα είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν από την μια, και από την άλλη τόσο φιλελεύθερη ώστε να δέχεται την ιδιαιτερότητα του γιού της;

Γιατί η κόρη δείχνει τέτοια λύσσα για σπέρμα;
Σε σημείο που να παραβλέπει την εθνικότητα του «δότη»!

Πως τα ξέρει όλα αυτά ο – Εσθονός – όχι Ρώσος μπάτλερ;

Τί ρόλο βαράει, τελικά, ο – ιδιαίτερα ενεργός σεξουαλικά –συνέταιρος;

Από πού και ως πού γνωρίζει το φάντασμα τον – Εσθονό– όχι Ρώσο μπάτλερ;

Σκοτώθηκε τελικά η μανικιουρίστ;
Και γιατί επιμένει τόσο σε αυτήν η μάνα;
Μήπως επειδή ξέρει, τελικά, περισσότερα από αυτά που αφήνει να φανούν;

Όλοι με όλους φασώθηκαν ή γλύτωσε κάποιος;

Και πρέπει να πω ότι στο μόνο που τελικά δίνει απάντηση η παράσταση είναι στους σκοπούς του συνέταιρου, τίποτα άλλο.
Όχι, φυσικά, πως μπορεί να δοθεί και κάποια απάντηση σε όλο αυτό τον χαμό.

Στην παράσταση πήγα την ημέρα της avant premiere.
Πέραν της – ίσως και αναμενόμενης – καθυστέρησης, είχα την ευκαιρία να δω σε δράση ένα φαινόμενο που εγώ τουλάχιστον πίστευα ότι είχε εκλείψει: αυτό του υποβολέα.
Ένας βοηθός που καθόταν στην πρώτη σειρά και ο οποίος όποτε εντόπιζε δισταγμό ή μπέρδεμα στον λόγο της Σοφίας Φιλιππίδου φώναζε την επόμενη ατάκα της.
Δεν ήταν ευχάριστο το θέαμα.
Αυτό, σε συνδυασμό και με μια γενικότερη αμηχανία των ηθοποιών, μου δημιούργησε την αίσθηση πρόβας περισσότερο παρά πραγματικής παράστασης.
Ευελπιστώ πως η συνέχεια θα είναι κατά πολύ καλύτερη.
Και αυτό γιατί το έργο βγάζει γέλιο με πράγματα τα οποία κάθε άλλο παρά γελοία μπορείς να τα χαρακτηρίσεις.

Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης
Άκη Δήμου

Σκηνοθεσία:
Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά:
Mαργαρίτα Χατζηιωάννου
Κοστούμια:
Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί:
Μελίνα Μάσχα

Παίζουν:
Σοφία Φιλιππίδου
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
Αλέξανδρος Καλπακίδης
Μάνος Καρατζογιάννης
Νάντια Κοντογεώργη
Παύλος Ορκόπουλος
Γιουλίκα Σκαφιδά

Θέατρο Δημήτρης Χόρν
Αμερικής 10, κέντρο
Τηλ.:2103612500

πηγή:http://www.avopolis.gr/theatre/default.asp?ID=321

Αγαπημένη Αρλέτα

Κάτι ποιήματα δικά μου...

*ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
ΜΕΤΑΛΑΖΟΜΑΙ ΣΕ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ
ΕΝ ΩΡΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
ΜΕ ΜΙΑ ΑΧΩΝΕΥΤΗ ΜΥΓΑ*

-----------------------------------------------------...........................................--------------------

Δια μέσου κινητού -Απομάκρυνση-
"Θέλω να σου πω κάτι που με πνίγει,
θέλω να σταματήσω την φιλία μου μαζί σου.
Θα με πληγώσεις χειρότερα και από ένα Β.
Το νιώθω μόνο και μόνο επειδή Σ' αγαπώ..."
Απάντηση:
" Ε! Δεν τρέχει και τίποτα''

---------------------------------------------------------------------------------------------------

O el epiviltikos magnitis

Και αν πέρασε η χρονιά μου
Και αν πέρασε η χρονιά σου...
Και αν περάσανε τα χρόνια μας..
Πάντα και παντού είναι ο el Επιβλητικός μαγνήτης σου.

Τι και αν τα λόγια σου γίνανε δικά μου..
Τι και αν τα λόγια μου γίνανε δικά σου..
Τι και αν τα λόγια μας χαθήκαν...
Πάντα και παντού είναι ο el Επιβλητικός μαγνήτης σου.

Ξυπνάω
Ξυπνάς...
Δεν είσαι εδώ...
Δεν είμαι εκεί...
Μα...!
Πάντα και παντού είναι ο el Επιβλητικός μαγνήτης σου.
--------------------------------------------------------------------------------------------------

Ώρες ατέλειωτες, ψάχνω την σιωπή
που καθορίζετε από την μοναξιά,
ΑΠΛΥΤΗ-ΞΥΠΟΛΗΤΗ ΚΑΙ ΒΡΟΜΙΚΗ
που πολεμά την συνείδηση για να αποκτήσει κύρος
ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (τόσο μονότονος)
Της κατάθλιψης.
Και έτσι ξεκινάει η καινούρια ζωή.

- Καινούρια ζωή με ακούς;
κάθομαι πίσω από το μπλε κάδο ανακύκλωσης.
Ρακοσυλλέκτης μωρό μου κατάντησα.
Διάβασα κάπου 'βρωμάω άρα υπάρχω'
Εδώ είμαι με ακούς;
Συγνώμη αλλά έτσι είμαι εγώ...
...ένα τοξικό απόβλητο της καινούριας ζωής..

Ιστορίες μες την Πόλη...( Προσοχή στις γιαγιάδες)

Την προηγούμενη εβδομάδα μου είπαν στην δουλεία μια ιστορία που φρίκαρα πραγματικά.
Πρέπει να έγινε μέσα στο καλοκαίρι στην περιοχή του Γκάζι.

Μια κοπέλα που έβγαινε από ένα μαγαζί, πήγε να πάρει το αυτοκίνητο της για να φύγει. Πριν μπει μέσα μια γιαγιά που ήταν εκεί δίπλα την έπεισε να την πάει μέχρι το σπίτι της. Στο δρόμο καθώς πήγαινε συνειδητοποίησε ότι το χέρι της γιαγιάς ήταν αντρικό. Και εκείνη την ώρα της έκοψε και πήγε και τράκαρε επίτηδες. Αυτός φοβήθηκε τόσο που έφυγε τρέχοντας Όταν ήρθε η αστυνομία και εξηγούσε η κοπέλα το ιστορικό, ανοίξανε το πίσω μέρος του αυτοκινήτου το οποίο το είχε διαρρήξει η "γιαγιά"...και είχε βάλει μαχαίρια και τσεκούρια..

Αλήθεια ή όχι...από εδώ και πέρα να ξέρετε και εσείς αυτό...:ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΜΕ ΑΝΤΡΙΚΑ ΧΕΡΙΑ...

canciones de peliculas de Almodovar...

Ραγισμένες Αγκαλιές....LOS ABRAZOS ROTOS

Μιας και είμαι Αλμοδοβαρική θα πρέπει να αναφέρω την καινούρια του ταινία los abrazos rotos ( ραγισμένες αγκαλιές), που μάλιστα θα ξεκινήσει να παίζετε στις 8 Οκτωβρίου..που έχω και γενέθλεια...χιχιχιχιχι..το καλύτερο δώρο για μια Αλμοδοβαρική σαν και εμένα...
σχετικά με την ταινία θα βρείτε και στο http://www.ragismenesagalies.gr/....

Γιάννης Αγγελάκας....

1.Γεννήθηκε το 1959 στη Θεσσαλονίκη.

2. Έχει παίξει στις ταινίες "Η εποχή των δολοφόνων", "Χώμα και νερό", " Ο χαμένος τα παίρνει όλα"...

3. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές Σάλια μισόλογα και τρύπιοι στίχοι και Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε, οι οποίες συνοδεύονται από δικά του σκίτσα.

4. Το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ απο τις Τρύπες, ηχογραφήθηκε στο στούντιο Αγρότικον με μηχανικό ήχου του Νίκου Παπάζογλου.

Δισκογραφία:

• Τρύπες (1985)
• Πάρτυ στο 13ο Όροφο (1987)
• Τρύπες στον Παράδεισο (1990)
• Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια (1993)
• Κράτα το Σώου Μαϊμού (1994)
• Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι (1996)
• Μέσα στη Νύχτα των Άλλων (1999)

Προσωπική δισκογραφία:

• Υπέροχο Τίποτα (Γιώργος Καρράς, Γιάννης Αγγελάκας, Γιώργος Χριστιανάκης)
• Τέμπλο (Γιώργος Χριστιανάκης)
• Ο Θυρωρός (Γιώργος Χριστιανάκης. Συμμετέχουν Μπάμπης Παπαδόπουλος, Γιάννης Αγγελάκας)
• Παράξενες ιστορίες (Γιώργος Χριστιανάκης. Συμμετέχει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος)
• Χώμα και Νερό (Γιάννης Αγγελάκας, Γιώργος Χριστιανάκης, Ασκληπειός Ζαμπέτας)
• Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα (μουσική για την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη από το Γιάννη Αγγελάκα. Συμμετέχει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος)
• F.L.O.R.O. II (ντουέτο του Μπάμπη Παπαδόπουλου με τον σαξοφωνίστα Φλώρο Φλωρίδη)
• Οι Ανάσες των Λύκων (Γιάννης Αγγελάκας, Νίκος Βελιώτης)
• Από ΄δω και Πάνω (Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες. Συμμετέχει ο Γιώργος Χριστιανάκης)

πηγές από: el.wikipedia.org

Αφιέρωμα στην Μαρία Πολυδούρη

Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1902 και ήταν κόρη του φιλόλογου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών.Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο "Ο πόνος της μάνας". Αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη. Στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της. Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της Κώστας Καρυωτάκης. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922. Η Μαρία ήταν τότε 20 ετών ενώ ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα ενώ εκείνος είχε εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές, τον "Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων" (1919) και τα "Νηπενθή" (1921) και είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση κάποιων κριτικών και ομότεχνών του. Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη, μία νόσο που τότε ήταν ανίατη και αποτελούσε κοινωνικό στίγμα. Ενημέρωσε αμέσως την αγαπημένη του Μαρία και της ζήτησε να χωρίσουν. Εκείνη του πρότεινε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, όμως εκείνος ήταν πολύ περήφανος για να δεχτεί τη θυσία της. Η Μαρία αμφέβαλε για την ειλικρίνειά του και θεώρησε ότι η ασθένειά του ήταν πρόσχημα του εραστή της για να την εγκαταλείψει.




Το 1924 μπήκε στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, που μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι. Ήταν νέος, ωραίος και πλούσιος και η Πολυδούρη τον αρραβωνιάστηκε στις αρχές του 1925. Η Μαρία όμως αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη. Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Πολυδούρη δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμία δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο μετά από αλλεπάλληλες απουσίες και εγκατέλειψε τη Νομική. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μάλιστα πρόλαβε να εμφανιστεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση. Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά δεν πρόλαβε να εργαστεί γιατί προσβλήθηκε από φυματίωση. Επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε τη νοσηλεία της στη "Σωτηρία" όπου έμαθε για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή "Οι τρίλλιες που σβήνουν" και το 1929 τη δεύτερη, "Ηχώ στο χάος". Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και, τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή στην Κλινική Χριστομάνου.

Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη γενιά του 1920, που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι ο δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της Κώστα Καρυωτάκη αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της. Ο Κ. Σεργιόπουλος έχει πει για την Πολυδούρη: "Η Μαρία Πολυδούρη έγραφε τα ποιήματά της όπως και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γινόταν αυτόματα και πηγαία {...}, γι'αυτήν η έκφραση εσήμαινε κατ' ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του εσωτερικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα με όλες τις γενικεύσεις και τις υπερβολές, που της υπαγόρευε η ρομαντική της φύση...".Τα Άπαντα της Μαρίας Πολυδούρη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις "Αστάρτη", σε επιμέλεια Τάκη Μενδράκου. Ο συγγραφέας και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης έχει γράψει μία μυθιστορηματική βιογραφία της με τον τίτλο "Βρέχει Φως". Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασσικοί έντεχνοι και ροκ. Ανάμεσά τους οι Μενέλαος Παλλάντιος, Κωστής Κριτσωτάκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Κουμπιός, Στέλιος Μποτωνάκης και το συγκρότημα "Πληνθέτες".

πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7

Κάποια τραγούδια που λατρεύω

Pavlos Sidiropoulos-En katakleidi


Πατρίδα - Αλκίνοος Ιωαννίδης


STILL ALIVE- JOANNA DRIGO


Αμάν και Πότε Μελίνα Τανάγρη


Paulos Sidiropoulos - Xarmanis

ένα τραγουδάκι δικό μου...

Ποιηματάκια μου...

15.10.07
Τοποθέτησαν τα πιόνια
πάνω στην μεγάλη σκακιέρα
περιμένοντας όλοι την τελική πτώση
του Βασιλιά
Η Βασίλισσα, δεν σώθηκε,
την έφαγε ένα αλογάκι,
που το έφαγε ένα στρατιωτάκι,
και τον πληγωμένο στρατιώτη,
ένας τεράστιος πύργος.


****************************
--------Παρατηρητής ενός εύκολου ρόλου,
ο ηθοποιός αφήνει στοιχεία της προσωπικότητας του,
για να ζωντανέψει ακόμα περισσότερο την αίθουσα που
κλιματίζετε…--------------

************************************************************************

14.05.07
Ελαφριά φτερά που κείτονται να σε κρατήσουν και να μοιραστούν μαζί σου ένα λεπτό αγάπης,
υπάρχουν στον αέρινο κόσμο της φαντασίας μου με δέκα χιλιάδες άγνωστες λέξεις να πλέκουν το σύστημα του εγκεφάλου μου.
Άφησεμε γιατί εγώ μέσα στο τρυφερό σύμπλεγμα των χαμένων ορμών μου, μπερδεύω τα πόδια μου σε αδιάβατα μονοπάτια απελπισίας και ενοχοποίησης ότι καταστρέφω τον εαυτό μου.

************************************************************************

************************************************************************

ένα ποιήμα μου στα ισπανικά...(hablamos de amor...)

hablamos de amor
que es el amor?
...amor,amor y despues la muerte!


Allma dentro de mi corazon
vacia de sentimientos,
un vaso de flores que llora,
un sueño llora con sollozas.
...amor,amor y despues la muerte!

Labios de besos con pasion,
manos de esperanzas.
y yo?
...y yo no tengo nada,
ni aroma con gardenias
que me gustan tantos,
ni ropas con colores hermosos.
Mis ojos tienen solo odio.
No hay amor....
...amor,amor y despues la muerte!

Y yo muerto,
porque sin amor no respiro,
y despues sangro.
amo,
amas.
NO, no hay amor solo muerte
y despues el fin!

Αντιγόνη του Σοφοκλή....(αγαπημένη τραγωδία)

akousteta....

Το πολλαπλό σου είδωλο - Χειμερινοί Κολυμβητές




Β.Παπακωνσταντινου - Μπαλάντα στους αδοξους ποιητές των αιώνων...



Antinomia - Kavadias (ksemparkoi)

Έτσι για αρχή....

Ανυπεράσπιστοι έρωτες-ένα ποιήμα της Κικής Δημουλάς σε ερμηνεία Τάνια Τσανακλίδου


Κωσταντίνος Καβάφης-Όσο μπορείς....


Μαρία Πολυδούρη-Μόνο γιατί μ' αγάπησες

Αλλαγή θεματολογίας.....

Το περπάτημα στην πόλη...έλαβε τέλος με τα ψηλά τακούνια...Η δουλειά χάλασε στην μέση και αφήσανε στα πόδια μου κάλους...Οπότε σκέφτηκα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή...το περπάτημα.. αλλά αυτή την φορά με στίχους-πεζά-ποιήματα...λίγο ρομαντοσίνη βρε παιδί μου...όχι για μένα...για τους φουκαριάριδες αυτής της πόλης..!!!

Απόδραση στα ανάκτορα του Βασιλειά...(Τατόι...)

Κοντά στην Αθήνα σχεδόν 40 λεπτά από το κέντρο υπάρχει μια τοποθεσία όπου μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω με φίλους και να αράζουμε κάνοντας πικ νικ.... Δεν είναι άλλο από τα ανάκτορα του Βασιλιά..στο Τατόι...!!!






Tο Τατόι έχει την προϊστορία του, που ξεκινά από την Αρχαία Δεκέλεια και καταλήγει στα τρία οθωμανικά τσιφλίκια Τατόι, Μαχούνια και Λιόπεσι, που συνενώθηκαν το 1835 στα χέρια του Σκαρλάτου Σούτζου και επί δεκαετίες κατόπιν υπήρξαν κρησφύγετα ληστών. Όμως, η πραγματική του ιστορία αρχίζει το 1872, με την αγορά του από τον Γεώργιο Α΄.
Tο 1898, έπειτα από διαδοχικές αγορές, αλλά και με την παραχώρηση στον Βασιλέα από τη Βουλή ως ιδιωτική περιουσία τού πρώην εθνικού κτήματος Μπάφι, το Τατόι απέκτησε τη μέγιστη έκτασή του: 47.427 στρέμ. Σε σχέση με τα 250.000 στρέμματα που κατείχαν οι Σούτσοι και τα 300.000 του Ανδρέα Συγγρού το κτήμα του Βασιλέως δεν ήταν το μεγαλύτερο στην Αττική. Ως κτήμα αναψυχής ήταν, αντιθέτως, το πρώτο στην Ελλάδα.
Το πρώτο σπίτι που περατώθηκε το 1874 ήταν ένα απλό διώροφο σπίτι ελληνοελβετικού ρυθμού, με δίρρικτη στέγη, το οποίο παραδόξως προοριζόταν όχι ως ανάκτορο αλλά ως βασιλικός ξενώνας, χρήση για την οποία ουδέποτε διατέθηκε. Πάνω από το ήδη χαραγμένο περιβόλι, για το οποίο επελέγησαν φυτά από ολόκληρη τη Μεσόγειο, άρχισε να οικοδομείται από τον αρχιτέκτονα Σάββα Μπούκη, το 1884, το καθ' αυτό ανάκτορο, μιμούμενο μια έπαυλη του συγκροτήματος των ανακτόρων του Πέτερχοφ, στην Αγία Πετρούπολη, που ανήκε στον τσάρο Αλέξανδρο Β΄, θείο της βασίλισσας Όλγας.

Το νέο σπίτι πρωτοκατοικήθηκε από τον Γεώργιο το 1889, αμέσως δηλαδή μετά τον γάμο του Διαδόχου Κωνσταντίνου, στον οποίον αφέθηκε η χρήση του παλιού σπιτιού. Μέχρι το τέλος του 19ου αι. το Τατόι έχει αποκτήσει δύο ναούς -Προφήτη Ηλία (1873) και Αναστάσεως (1899)- ένα υπασπιστήριο, δυο τρεις οικίες για αυλικούς υπηρεσίας, ένα τηλεγραφείο, την κατοικία του διευθυντή, τρία συγκροτήματα εργατόσπιτων, ένα οινοποιείο, ένα βουτυροκομείο, τρεις στάβλους, αποθήκες, εργαστήρια και καταλύματα για τη Φρουρά. O παλιός ανεμόμυλος μετετράπη σε πύργο, μέσα στον οποίο διαρρυθμίσθηκε ένα αρχαιολογικό μουσείο με τα ευρήματα των μικροανασκαφών στην περιοχή.

Το Τατόι είχε επίσης αποκτήσει 400 χιλιόμετρα οδικού δικτύου/αλεών, γέφυρες, άρτιο σύστημα υδροδότησης και πυρασφάλειας, καθώς και δύο μικρές τεχνητές λίμνες, τη Χήνα και την Κιθάρα. Δεδομένου ότι το διέσχιζε ο δημόσιος δρόμος της Χαλκίδας, το κτήμα είχε το χάνι του για τους περαστικούς. Θα αποκτήσει επίσης ένα ξενοδοχείο, το «Τατόιον», που διαφημίζεται στους ευρωπαϊκούς τουριστικούς οδηγούς της εποχής. Αρχιτέκτων της περιόδου αυτής είναι ο Αναστάσιος Μεταξάς. Στα 1880, ο λόφος του Παλαιόκαστρου θα δεχθεί το πρώτο του μνήμα (της Πριγκίπισσας Όλγας, που πέθανε σε ηλικία έξι μηνών), τριάντα τρία χρόνια προτού ενταφιασθεί εκεί, σε τάφο απέριττο, ο Γεώργιος Α΄.

Την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. θα κτισθούν οι πέτρινοι στρατώνες, στα δε 1913/14, επί Κωνσταντίνου Α΄, το κτίριο του προσωπικού. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι παράλληλα με τον εξελληνισμό της Δυναστείας, το Τατόι χάνει την αρχική αισθητική του ομοιογένεια και οπωσδήποτε, όλο και πιο πολύ, τον βόρειο χαρακτήρα του.

Η μεγάλη πυρκαγιά του 1916 σηματοδοτεί το τέλος της χρυσής εποχής. Καίγεται το μεγαλύτερο μέρος του δάσους, καίγονται κατά εκατοντάδες τα ελάφια που ο Γεώργιος είχε εισαγάγει από την Ουγγαρία, οι ανακτορικοί στάβλοι, ο ναός του Προφήτη Ηλία, το μουσείο, το παλιό ανάκτορο.

Η ταραγμένη πολιτικά περίοδος που ακολουθεί δεν επιτρέπει την άμεση ανασυγκρότηση. Αυτή θα πραγματοποιηθεί στα χρόνια της Α΄ Αβασίλευτης Δημοκρατίας, χάρη στη φροντίδα όλων των διαδοχικών κυβερνήσεων, χάρη επίσης στην επίβλεψη και την ικανότητα του νέου διευθυντή Βασιλείου Δρούβα (1925-1961). Στα χρόνια περί το 1930, κτίζεται το συγκρότημα κατοικιών και εργαστηρίων, γνωστό ως μάνδρα, όπως επίσης και ο σταθμός χωροφυλακής. Η παλινόρθωση θα προσθέσει μεν στο κτήμα το κομψό διευθυντήριο, το μαυσωλείο και τα διάσπαρτα πέτρινα φυλάκια της Φρουράς, θα τραυματίσει όμως βάναυσα την ίδια την έπαυλη, στη μεγάλη επισκευή των ετών 1937-39. Αρχιτέκτονες της περιόδου αυτής, ο Αναστάσιος Μεταξάς, ο Εμμανουήλ Λαζαρίδης και ο Κωνσταντίνος Σακελλάριος.

Ακολουθούν τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, όπου ο Δρούβας ακροβατεί ανάμεσα στον κατακτητή και το αντάρτικο της Πάρνηθας για να σώσει το κτήμα. Η πίεση του «βουνού» αυξάνεται το καλοκαίρι του 1944. Στο διάστημα του φθινοπώρου οι λεηλασίες πληθαίνουν, ώσπου καταλύεται στο Τατόι κάθε αρχή. Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών το κτήμα και η έπαυλη δηώνονται πλήρως και η μικρή κοινωνία του θρηνεί τα δικά της θύματα του Εμφυλίου που ξεκινούσε. Το καλοκαίρι του 1945 το κτήμα καίγεται ξανά. Τα κίνητρα ήσαν σαφώς πολιτικά.

Eτσι το Τατόι ξεκίνησε το 1946 και πάλι από το σημείο μηδέν. Για να αντισταθμίσει την απώλεια εσόδων από την καταστροφή του δάσους, ο Δρούβας θα δώσει έμφαση στην παραγωγή κρασιού και στα γαλακτοκομικά προϊόντα. Στα 1952 κτίζεται το κομψό νέο βουστάσιο, τα προϊόντα του οποίου, όπως εν γένει τα προϊόντα του κτήματος, διατίθενται προς πώλησιν σε ξενοδοχεία, νοσοκομεία, ιδρύματα και στρατόπεδα. Αρχιτέκτονες της περιόδου αυτής: ο Κ. Γκίνης και ο Αλ. Μπαλτατζής.

Από το τέλος του 1948 εγκαθίσταται στην έπαυλη μονίμως η βασιλική οικογένεια, που θα την κατοικήσει αδιαλείπτως ώς το πρωί του Αντικινήματος κατά της Χούντας, στις 13 Δεκεμβρίου 1967.

πηγή από http://el.wikipedia.org/

Το καλοκαίρι μας αποχαιρετά με μια βροχή..

Γεια σου καλοκαιράκι 2009...να σε καλά για όλα όσα ζήσαμε σε εσένα φέτος...είτε καλά είτε άσχημα...με την βροχούλα σήμερα μας έκανες να νοσταλγίσουμε χειμώνα με λίγο κρασί στο μπαλκόνι ενός σπιτιού να προβάλουμε στην μνήμη τα θέλω μας...τα όνειρα μας...ελπίζοντας πως όλα θα πάνε απο το καλά, καλύτερα... :-P

Εχτές το βράδυ...στο βράχο, δίπλα απο την Ακρόπολη.....

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει ρομαντισμός στην πόλη....; Αν κάποιοι ισοπεδώνουν τα πάντα εμείς δεν ακολουθούμε....υπάρχουμε για να υπάρχουμε...για να περνάμε καλές και όμορφες στιγμές είτε κάτω από τα αστέρια είτε όχι....γιατί εμείς απλά δεν έχουμε ξεχάσει να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε...ας τα κάνουν όλοι οι άλλοι μαντάρα..ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ!!!!!!! :-) :-) :-)

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ!!!!!!!!!!!!!

Η 8η Γιορτή Μπύρας στην Αθήνα

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος πραγματοποιείτε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας η γιορτή μπύρας...από της 2 έως της 13 Σεπτεμβρίου....Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο:
http://www.beer.gr/

"Green Way festival" στο Σύνταγμα...

http://www.facebook.com/event.php?eid=136595719856&ref=nf

Σε κάποιες γωνιές της πόλης....

σε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια....


Στην Πειραιώς....


στην πλατεία στα Εξάρχεια...
στα Εξάρχεια ξανά....

Ιστορίες μες την Πόλη...(Έλλη-Μαρία)

(Κάπου στο Γκάζι..περίπου στην πλατεία)...
Ε- Δεν μπορώ να σε ακούσω...πες το δυνατά...
Μ- Σ' αγαπάω με ακούς..σ' αγαπάω...
Ε- Το ξέρω....
Μ- Είσαι τα πάντα για μένα το ξέρεις;
Ε- Ναι και αυτό το ξέρω....
Μ- Θέλω να είσαι για πάντα μαζί μου....
Ε-...και εγώ.!
Μ- Όμως είναι δύσκολο να το καταλάβουν οι άλλοι...
Ε- Και εγώ αυτό πιστεύω...
Μ- Έχεις πει για μας σε κανέναν;
Ε- Πήγα να κάνω μια αναφορά σε ένα άτομο αλλά ήταν κατά...και δεν είπα τίποτα, και ήθελα τόσο να το πω σ' ένα δικό μου άνθρωπο.
Μ- Έλλη φοβάμαι...κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει κανείς. Όλοι είναι κατά αυτού...και θέλω να είμαστε τόσο μαζί...
Ε- Δική μας είναι η ζωή...Και ότι θέλουμε κάνουμε..στο κάτω κάτω δεν ενοχλούμε κανέναν...
(Βγαίνουν στην Πειραιώς)...
Η Έλλη αγκαλιάζει την Μαρία...Η Μαρία φιλάει στον λαιμό την Έλλη..και μετά αγγίζει τα χίλια της....

Δώσε το εισήτηριό σου σε κάποιον άλλο!

Κατά την έξοδο σου από μετρό ή τραίνο...ΜΗΝ πετάς το εισιτήριο σου...Δώσε το εισιτήριο σου σε κάποιον άλλο! Φτάνει να μην έχει περάσει η ώρα που αναγράφετε πάνω του...ή άφησε το πάνω στα ακυρωτικά μηχανήματα.

Εξάρχεια...

1. Η περιοχή ονομαζόταν Πιθαράδικα λόγω των εργαστηρίων που υπήρχαν στην περιοχή μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα και κατασκεύαζαν πιθάρια.

2. Το νεώτερο όνομα της περιοχής προήλθε από κάποιον Ηπειρώτη έμπορο ονόματι Έξαρχο, που διατηρούσε στην οδό Θεμιστοκλέους μεγάλο -για τα δεδομένα της εποχής- κατάστημα γενικού εμπορίου.

3. Στην περιοχή των Εξαρχείων κατοίκησαν και δραστηριοποιήθηκαν σημαντικοί άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων: Κωστής Παλαμάς, Κάρολος Κούν, Χαρίλαος Τρικούπης, Σοφία Βέμπο, Κατίνα Παξινού, Φρέντυ Γερμανός...

4. Έχει ποδοσφαιρική ομάδα που ονομάζετε Αστέρας Εξαρχείων.


5. Στα Εξάρχεια έγινε η πρώτη εξέγερση φοιτητών, τα γνωστά Σκιαδικά ( 10-11 Μαΐου 1859).

Στέκια & Συλλογικότητες

http://www.exarhia.gr/
http://www.tsamadou13.gr/
http://sporos.org/
http://www.kokkino.org/
http://ypogeiws94.blogspot.com/


.............................πηγές:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1
http://www.exarhia.gr/


Δεν θα έπρεπε να παραλείψω όμως 3 πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό κεφάλαιο στα Εξάρχεια...


Παύλος Σιδηρόπουλος





Νικόλας Άσιμος



Κατερίνα Γώγου

15 Αύγουστος στην Αθήνα....

15 Αυγούστου!..βρίσκεις να παρκάρεις στον Κεραμεικό..με ευκολία! (Η Πειραιώς άδεια),.. Και εκεί που αναρωτιέσαι και λες σε αυτή την πόλη είμαι μόνη...,ανεβαίνεις στην ταράτσα γνωστού ροκάδιου στο Γκάζι...και γίνεσαι σαρδέλα...! Αυτό είναι...Τα φώτα της Ακρόπολης αναμμένα και ο κόσμος να πηγαινοέρχεται πάνω κάτω. Τι άλλο θες; Ανάβεις το τσιγάρο σου, πίνεις το ποτό σου και γελάς με την ψυχή σου...
......και στο τέλος της βραδιάς σε βρίσκει κάπου στη παραλιακή να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου...να κοιτάς την θάλασσα...και να χαζεύεις τα αστέρια... να χαμογελάς ως τα αυτιά...και να σε παίρνει ο ύπνος πάνω στην ξαπλώστρα. Να ξυπνάς κάπου πριν φύγεις και να ακούς συζήτηση από τους τριγύρω σου για αρκούδες και λύκους...
Να ένας 15 Αύγουστος στην πόλη...