ΑΠΟΨΕ ΤΡΩΜΕ ΣΤΗΣ ΙΟΚΑΣΤΗΣ...

Μια – περίπου – μεσοαστική και – περίπου – οικογένεια της Θεσσαλονίκης ετοιμάζεται να υποδεχθεί καλεσμένους για δείπνο.
Με το περίπου να αναφέρεται στην σύνθεση της συγκεκριμένης οικογένειας:
Η – αλλού γι’αλλού – μάνα, η οποία κλαίγεται συνεχώς στην κόρη της.

Η οποία – κόρη προτιμά να μαγειρεύει επαγγελματικά παρά να τεμπελιάζει όπως οι υπόλοιποι.
Και αγωνιά για να αποκτήσει – με κάθε τρόπο, μέσο και θυσία – ένα παιδί.

Ο πατέρας προ πολλού μακαρίτης σε αεροπορικό ταξίδι.

Και ο καλλιτεχνικής φύσης και σεξουαλικής απόκλισης – βάση των κοινωνικών αντιληψεων – γιός στην Βουδαπέστη, όπου σπουδάζει το πιάνο.

Από κοντά και ο συνεταίρος του μακαρίτη στην βιομηχανία που παράγει μακό μπλουζάκια.
Ο οποίος βιάζεται υπερβολικά να αποσπάσει την υπογραφή τους για να μεταφέρει την δουλειά στην Βουλγαρία.

Στην «παρέα» εισβάλλει, τέλος ένας - Εσθονός όχι Ρώσος – μπάτλερ.

Και ξαφνικά η μάνα ξαναβλέπει μπροστά της τον μακαρίτη.
Ο οποίος απαιτεί να της μιλήσει για κάποιο – υπέρ επείγον προφανώς για να επιστρέψει από τον άλλο κόσμο – θέμα.
Αφού ξεπεράσει το αρχικό σοκ, αρχίζει να μαθαίνει πολλά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχετικά με τα σχέδια του συνέταιρου.
Και εμείς από δίπλα βλέπουμε να ξεδιπλώνεται ο τουλάχιστον ταραχώδης – ερωτικός και όχι μόνο – βίος μιας «τυπικής ελληνικής οικογένειας».

Είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο ο Άκης Δήμου παρουσιάζει πολλές από τις φοβίες και τις εμμονές της κοινωνίας μας σε αυτό του το έργο.
Ξένοι, ομοφυλόφιλοι, χρήμα, κοινωνική θέση, απιστία, εξαπάτηση, σεξουαλική συμπεριφορά, παντός είδους εκμετάλλευση.
Όλοι, τελικά, σε κάποια από αυές θα υποκύψουν.
Και το χειρότερο: ο καταλύτης, το στοιχείο, δηλαδή, που θα ξεσκεπάσει τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά των ηρώων είναι ένας ξένος, ο μπάτλερ.
Ο οποίος μοιάζει με κάποιου είδους πανόπτη.
Που όλα τα βλέπει και όλα τα γνωρίζει.
Και χρησιμεύει, ταυτόχρονα, και ως σύνδεσμος μεταξύ του μακαρίτη και της οικογένειάς του.

Μπέρδεμα.
Αυτή είναι η λέξη που γύρναγε στο μυαλό μου με το που ξεκίνησε η παράσταση και μέχρι το τέλος της.

Πως η μάνα είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν από την μια, και από την άλλη τόσο φιλελεύθερη ώστε να δέχεται την ιδιαιτερότητα του γιού της;

Γιατί η κόρη δείχνει τέτοια λύσσα για σπέρμα;
Σε σημείο που να παραβλέπει την εθνικότητα του «δότη»!

Πως τα ξέρει όλα αυτά ο – Εσθονός – όχι Ρώσος μπάτλερ;

Τί ρόλο βαράει, τελικά, ο – ιδιαίτερα ενεργός σεξουαλικά –συνέταιρος;

Από πού και ως πού γνωρίζει το φάντασμα τον – Εσθονό– όχι Ρώσο μπάτλερ;

Σκοτώθηκε τελικά η μανικιουρίστ;
Και γιατί επιμένει τόσο σε αυτήν η μάνα;
Μήπως επειδή ξέρει, τελικά, περισσότερα από αυτά που αφήνει να φανούν;

Όλοι με όλους φασώθηκαν ή γλύτωσε κάποιος;

Και πρέπει να πω ότι στο μόνο που τελικά δίνει απάντηση η παράσταση είναι στους σκοπούς του συνέταιρου, τίποτα άλλο.
Όχι, φυσικά, πως μπορεί να δοθεί και κάποια απάντηση σε όλο αυτό τον χαμό.

Στην παράσταση πήγα την ημέρα της avant premiere.
Πέραν της – ίσως και αναμενόμενης – καθυστέρησης, είχα την ευκαιρία να δω σε δράση ένα φαινόμενο που εγώ τουλάχιστον πίστευα ότι είχε εκλείψει: αυτό του υποβολέα.
Ένας βοηθός που καθόταν στην πρώτη σειρά και ο οποίος όποτε εντόπιζε δισταγμό ή μπέρδεμα στον λόγο της Σοφίας Φιλιππίδου φώναζε την επόμενη ατάκα της.
Δεν ήταν ευχάριστο το θέαμα.
Αυτό, σε συνδυασμό και με μια γενικότερη αμηχανία των ηθοποιών, μου δημιούργησε την αίσθηση πρόβας περισσότερο παρά πραγματικής παράστασης.
Ευελπιστώ πως η συνέχεια θα είναι κατά πολύ καλύτερη.
Και αυτό γιατί το έργο βγάζει γέλιο με πράγματα τα οποία κάθε άλλο παρά γελοία μπορείς να τα χαρακτηρίσεις.

Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης
Άκη Δήμου

Σκηνοθεσία:
Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά:
Mαργαρίτα Χατζηιωάννου
Κοστούμια:
Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί:
Μελίνα Μάσχα

Παίζουν:
Σοφία Φιλιππίδου
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
Αλέξανδρος Καλπακίδης
Μάνος Καρατζογιάννης
Νάντια Κοντογεώργη
Παύλος Ορκόπουλος
Γιουλίκα Σκαφιδά

Θέατρο Δημήτρης Χόρν
Αμερικής 10, κέντρο
Τηλ.:2103612500

πηγή:http://www.avopolis.gr/theatre/default.asp?ID=321