Την προηγούμενη εβδομάδα μου είπαν στην δουλεία μια ιστορία που φρίκαρα πραγματικά. Πρέπει να έγινε μέσα στο καλοκαίρι στην περιοχή του Γκάζι.
Μια κοπέλα που έβγαινε από ένα μαγαζί, πήγε να πάρει το αυτοκίνητο της για να φύγει. Πριν μπει μέσα μια γιαγιά που ήταν εκεί δίπλα την έπεισε να την πάει μέχρι το σπίτι της. Στο δρόμο καθώς πήγαινε συνειδητοποίησε ότι το χέρι της γιαγιάς ήταν αντρικό. Και εκείνη την ώρα της έκοψε και πήγε και τράκαρε επίτηδες. Αυτός φοβήθηκε τόσο που έφυγε τρέχοντας Όταν ήρθε η αστυνομία και εξηγούσε η κοπέλα το ιστορικό, ανοίξανε το πίσω μέρος του αυτοκινήτου το οποίο το είχε διαρρήξει η "γιαγιά"...και είχε βάλει μαχαίρια και τσεκούρια..
Αλήθεια ή όχι...από εδώ και πέρα να ξέρετε και εσείς αυτό...:ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΜΕ ΑΝΤΡΙΚΑ ΧΕΡΙΑ...
Μιας και είμαι Αλμοδοβαρική θα πρέπει να αναφέρω την καινούρια του ταινία los abrazos rotos ( ραγισμένες αγκαλιές), που μάλιστα θα ξεκινήσει να παίζετε στις 8 Οκτωβρίου..που έχω και γενέθλεια...χιχιχιχιχι..το καλύτερο δώρο για μια Αλμοδοβαρική σαν και εμένα... σχετικά με την ταινία θα βρείτε και στο http://www.ragismenesagalies.gr/....
2. Έχει παίξει στις ταινίες "Η εποχή των δολοφόνων", "Χώμα και νερό", " Ο χαμένος τα παίρνει όλα"...
3. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές Σάλια μισόλογα και τρύπιοι στίχοι και Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε, οι οποίες συνοδεύονται από δικά του σκίτσα.
4. Το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ απο τις Τρύπες, ηχογραφήθηκε στο στούντιο Αγρότικον με μηχανικό ήχου του Νίκου Παπάζογλου.
Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1902 και ήταν κόρη του φιλόλογου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών.Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο "Ο πόνος της μάνας". Αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη. Στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της. Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της Κώστας Καρυωτάκης. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922. Η Μαρία ήταν τότε 20 ετών ενώ ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα ενώ εκείνος είχε εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές, τον "Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων" (1919) και τα "Νηπενθή" (1921) και είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση κάποιων κριτικών και ομότεχνών του. Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη, μία νόσο που τότε ήταν ανίατη και αποτελούσε κοινωνικό στίγμα. Ενημέρωσε αμέσως την αγαπημένη του Μαρία και της ζήτησε να χωρίσουν. Εκείνη του πρότεινε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, όμως εκείνος ήταν πολύ περήφανος για να δεχτεί τη θυσία της. Η Μαρία αμφέβαλε για την ειλικρίνειά του και θεώρησε ότι η ασθένειά του ήταν πρόσχημα του εραστή της για να την εγκαταλείψει.
Το 1924 μπήκε στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, που μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι. Ήταν νέος, ωραίος και πλούσιος και η Πολυδούρη τον αρραβωνιάστηκε στις αρχές του 1925. Η Μαρία όμως αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη. Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Πολυδούρη δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμία δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο μετά από αλλεπάλληλες απουσίες και εγκατέλειψε τη Νομική. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μάλιστα πρόλαβε να εμφανιστεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση. Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά δεν πρόλαβε να εργαστεί γιατί προσβλήθηκε από φυματίωση. Επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε τη νοσηλεία της στη "Σωτηρία" όπου έμαθε για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή "Οι τρίλλιες που σβήνουν" και το 1929 τη δεύτερη, "Ηχώ στο χάος". Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και, τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή στην Κλινική Χριστομάνου.
Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη γενιά του 1920, που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι ο δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της Κώστα Καρυωτάκη αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της. Ο Κ. Σεργιόπουλος έχει πει για την Πολυδούρη: "Η Μαρία Πολυδούρη έγραφε τα ποιήματά της όπως και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γινόταν αυτόματα και πηγαία {...}, γι'αυτήν η έκφραση εσήμαινε κατ' ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του εσωτερικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα με όλες τις γενικεύσεις και τις υπερβολές, που της υπαγόρευε η ρομαντική της φύση...".Τα Άπαντα της Μαρίας Πολυδούρη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις "Αστάρτη", σε επιμέλεια Τάκη Μενδράκου. Ο συγγραφέας και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης έχει γράψει μία μυθιστορηματική βιογραφία της με τον τίτλο "Βρέχει Φως". Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασσικοί έντεχνοι και ροκ. Ανάμεσά τους οι Μενέλαος Παλλάντιος, Κωστής Κριτσωτάκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Κουμπιός, Στέλιος Μποτωνάκης και το συγκρότημα "Πληνθέτες".
15.10.07 Τοποθέτησαν τα πιόνια πάνω στην μεγάλη σκακιέρα περιμένοντας όλοι την τελική πτώση του Βασιλιά Η Βασίλισσα, δεν σώθηκε, την έφαγε ένα αλογάκι, που το έφαγε ένα στρατιωτάκι, και τον πληγωμένο στρατιώτη, ένας τεράστιος πύργος.
**************************** --------Παρατηρητής ενός εύκολου ρόλου, ο ηθοποιός αφήνει στοιχεία της προσωπικότητας του, για να ζωντανέψει ακόμα περισσότερο την αίθουσα που κλιματίζετε…--------------
14.05.07 Ελαφριά φτερά που κείτονται να σε κρατήσουν και να μοιραστούν μαζί σου ένα λεπτό αγάπης, υπάρχουν στον αέρινο κόσμο της φαντασίας μου με δέκα χιλιάδες άγνωστες λέξεις να πλέκουν το σύστημα του εγκεφάλου μου. Άφησεμε γιατί εγώ μέσα στο τρυφερό σύμπλεγμα των χαμένων ορμών μου, μπερδεύω τα πόδια μου σε αδιάβατα μονοπάτια απελπισίας και ενοχοποίησης ότι καταστρέφω τον εαυτό μου.
hablamos de amor que es el amor? ...amor,amor y despues la muerte!
Allma dentro de mi corazon vacia de sentimientos, un vaso de flores que llora, un sueño llora con sollozas. ...amor,amor y despues la muerte!
Labios de besos con pasion, manos de esperanzas. y yo? ...y yo no tengo nada, ni aroma con gardenias que me gustan tantos, ni ropas con colores hermosos. Mis ojos tienen solo odio. No hay amor.... ...amor,amor y despues la muerte!
Y yo muerto, porque sin amor no respiro, y despues sangro. amo, amas. NO, no hay amor solo muerte y despues el fin!
Το περπάτημα στην πόλη...έλαβε τέλος με τα ψηλά τακούνια...Η δουλειά χάλασε στην μέση και αφήσανε στα πόδια μου κάλους...Οπότε σκέφτηκα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή...το περπάτημα.. αλλά αυτή την φορά με στίχους-πεζά-ποιήματα...λίγο ρομαντοσίνη βρε παιδί μου...όχι για μένα...για τους φουκαριάριδες αυτής της πόλης..!!!
Αναρτήσεις
